İNSAN-DI BENİM ADIM

Zalim alkış toplarken iblisler meclisinde
Masumlar ölüyordu Cehennem Filistin’de

Bir çocuk uyuyordu enkazın arasında
Sinekler davetteydi şarapnel yarasında

Ağlayarak uyuyan gözleri mühürlenmiş
Fosfor bombalarıyla hassaten zehirlenmiş

Temmuzun sıcağında uykusunda donuyor
Yüreği alev alev kor ateşte yanıyor

Masumane tavırla anneyi sayıkladı
Gözlerine bastırıp çapağı ayıkladı

Gün ışığı ok gibi gözlerine saplandı
Bedenini küçültüp iki büklüm katlandı

Belli ki korkuyordu insan denen varlıktan
Güveni sarsılmıştı yaşanılan körlükten

Endişeler içinde başı yana çevirdi
Korkulu bakışları beni yere devirdi

Bir yudum suya hasret dudağı çatlamıştı
Aç karnı üzüntüyü ikiye katlamıştı

Çevresine bakarak hatıra arıyordu
Yırtılan mintanıyla yarasın sarıyordu

Yaraların üstünde raks ederken sinekler
Yara bere içinde morarmıştı yanaklar

Ana baba kardeşi koşmuştu şehadete
Yaşama içgüdüsü dönmüştü nedamete

Kıyamet yolcusuyuz farkında değil beşer
Ödül ceza yolcusu beşeri bekler mahşer

Yüreğim dayanmadı gözlerimi kapadım
Utanarak irkildim insan-dı benim adım…

Bülent Arkan Temmuz 2024