(cebimde martılar,cebimde İstanbul
eli kulağında içimden geçenin )

ayağı kırık
atlı karıncalarını vurdular gözönümün
dizleri kanadı
kısa pantolunlu düşlerin
büyüdü hüzün
büyüdü gözüm
büyüdü aşı izleri
kulağı çekilmiş dünümde
adını koydum bir kadının
kırkını bekledim güftesiz
büyüdüm Ze...

(gün ışığını alkışlar ağustos böcekleri
azatlık olur bütün kalemlerin ucu )

dünlerimde mor lafların ağırı
dil lekesi
günışığımın yarısı
başım bulanık dönüşlere
semazen sevdamsın Ze...
olduğun gibi gel
hoş gel
olduğum gibi bul beni
ört üstüme gökkuşağını ilk hecende
sonra tutun gözlerime
başaşağı gecende
oluruna bıraktığım zamanlarım ol
gözümde büyüttüğüm ol Ze...

(bir armağandınTanrımın bıraktığı
İstanbul buruşuyordu cebimde )

uyutmayan ninnimsin Ze...
saçların hâlâ cumartesi
salıyım hâlâ dünlerine
özlerim merhabayla başlayan
yaşanmışlarımdaki sesi
gündüz mahmurluğumsun
ağır yükümsün eşgali belli
mahsurluğum,mahzunluğumsun
kendi halimce
yorulur dualarımın avuçları
yeminim olursun öylece

( telli duvaklıdır adının son harfi
beste-i aşkın portesinde )

tesadüfüsün şimdilerimin Ze...
kısa,küçük anlarımsın
hazır yanımsın koluna girilesi
ört içine bakan bakışlarımı
değ kadın ellerini ellerime
ilk defa çırılçıplağız,
bedensel kıvrımlarında vazgeçilmezliğin
iki mümkünüz sonrası belli
çılgın
fütursuz
deli
turuncu sabahız eflatun güne
İstanbul artık senin
ben de senim Ze...


Demir Mutlugil