ANNECİĞİM ! ( DÖKÜLÜYOR HAYATIMIN EN GÜZEL YAPRAKLARI )

Anneciğim, başını sağa çevirmiş
Gülümsüyor, huzurla uyuyor belli
Kalkacak doğrulacak yerinden sanki
Seslenecek oğlum! sen mi geldin şimdi.

Uyan N’olur güzel Annem ! tutunduğum güçlü el !
Sana ihtiyacımız var, gitme!
Gitme biraz daha kal !
Allahım! bu gerçek değil, ne kötü bir rüya
Almadın ! Almazsın değil mi onu yanına !

Şüphesiz O benim herşeyimdi, anamdı
Kalbimde paha biçilmez tahtı vardı
Doğuranımdı, kanımdı, sırdaşımdı
Sevenimdi, gülenimdi, her zaman yanımdaydı...


Babamdan yirmiki sene sonra kimsesiz
Kaldım ellibirinde babasız ve annesiz
Rabbim bu ne büyük acı, olamaz sizsiz
Kelimeler kadük, niye bu kadar kifayetsiz

Takvimden çıkardım ben 25 Ekimi, 18 Nisanı
Sevmiyorum artık, ne güzü, ne de baharı
Yeşermez birdaha asla, kalbim ıssız kaldı
Dökülüyor hayatımın en güzel yaprakları...