Sana öğretebileceğim bir şeyler yok küçüğüm
Bildiğimi sandıklarım var sadece
Ve bilmediğime inandırıldıklarım
Bir de inandıklarım
Eriyik halindeki benliğimin üzerine kurulmuş
Fildişi kulelerden ibaret

Göz yordamıyla yaşamakta sanattır küçüğüm
Üzerine vicdan serpiştirilmiş
Yarı uyanık bilinçle
Bu yüzden
Aşk ve devrim en hayalperest umut türleridir
Bir aşkın kadavrası üzerinde takas edip bildiklerini
Anlarsın
Anlamanın uzaklaşmak, uzaklaşmanın anlamak olabileceğini
Ve sonunda bir kadavranın da nefes alabileceğini
Sorun aslında iki kalbin rölatif hızlarıdır
Beyninse kendi halinde mesaisi


Susmak zamanı ne zamandır küçüğüm
Konuşmak zamanı ne zaman?
Unutma kale kale kaybedilir her coğrafya
Ve insan kelime kelime sökülür dimağından
Sonra gargara edilip çirkef bir varsayımın gırtlağında
Tükrülür
Şanslısındır bir yabancıya bütünleşebilirsen parçalarından
Her aynaya baktığında
Zaman sanki ilmek ilmek sökülür
En kötüsü ne kadar kaybolduğunu bulamamak
Sende kalan yanın
Belki daha kayıp
Bulduklarıyla kaybolmadı mı daha çok insanlık?

D/evirelim de hayatı küçüğüm
Nereden başlasak?
Devrimden mi ?
Aşktan mı?