-2-
gara tahtanın öğünde
sınıfa meydan okurcasına ba(ğı)ralak;
“-işaret etmesiynen barabar! hep birlikde
der(h)al ayağa ga(l)kın!
biz zaten ayakdaydık
..
“oturun..”
taha oturamadan
zert bi şekilde
“-gaallk!”
zapıradak gaktık
hiş kimsede en ufak falso yok
milimi milimine esger ğibi
“otuur!”
“gaallkkk!”
“hah bö(y)le!”
“eşşolu eşşegler sizii
“isminiziii!
soy isminizi söyl(eyi)n!
sakın mendilsiz gelmen”
.
böyükleri de örtmen evinden ça(ğı)rtdı
hademenin garısı etceğmiş temizliği
başında (n)löbetci
mıhdarın garısı
mıhdar da gayat dıkgatlı
emirler yağdırıyoru etirafa
.
ö(ğ)rtmen
birden geldi yanımıza,
özellikle de bana
“-ismini sorarsa ne deycen hı?
?
bilmeyon mu ismini”
“-………..?”
“adını?! yavrum adını”
.
“-eşşek o(ğ)lum puu!
senin bi adın yok muuu?”
(okarda Allah var hinci
lakap gibi sülale adı sandımıdı isimi)
“-ibrahiiim;
adın ne eşşoluu”
şak çakdım manzarayı
“-i! i! ibrahiim.. ibrahim,”
“-bak sakın irbem, ibrem, ibirem,
ibirahim, ipirahim, irbeğem,
irbahim, ipram,
ibili, ibik, ibo, iboş, ibiş
memiş-mümüş filen dersen garışman”
“..”
“-neymiş”
“-İprahim!”
“-o gadar da zert deği(l)
güzelcik: ib ra him
neymiş!”
“-ib ra him!”
.
“-haah! böyle işde eşşoleşşek”
“-senin ismin ne”
“-cavit”
“senin?”
“…”
niyeyse
durduk yerde
yarım metiroluk tahta cepdel
fazla mesayiye başladı
olacağı bu genel
herkeşler dünden hazır cepdele
bilsem de; bilmesem de
bilse de; bilmese de
bilsek de; bilmesek de
o bilse bu bilmese de
cepdel eşliğinde
kime vurursa o söylüyor
kime bakarsa o da söylüyor!
.
“şayesde”
“-senin”
“-sefer”
“-senin”
“-mammer”
itiraz etti
“-muammer”
arkadaş tekrarladı
“-muhammer”
“-muammer”
“-muammer”
“-senin”
“-marem”
“-muharrem”
“-muharrem”
“-senin”
“-melat”
“-melahat”
“-melahat”
“-…”
“-zedef”
“-sedef”
“-dudu”
“-ümmü”
“-keziban”
“kezban”
“-a(y)şecik”
ona da itiraz etdi,
düzeltti herkesinki gibi
“-ayşe”
…
“-neymiişş!”
“-aşee”
“-ay.. şee”
“-ay şee”
.
“-senin”
“-seren”
“-gülseren deycen”
“-senin”
“-nejmiye”
“-necibe”
“-necibe”
“-hariye”
“-hayriye”
“-hayriyye”
“-hayriye”
“-hayyriyye”
“-müzüyen”
“-müzeyyen!”
“-müzüyen”
“-müzeyyen”
“-mü zey yen”
…
sınıfta “tıss” yok
“-senin”
“-halil”
“-!”
“-salim”
“-selim deycen”
“-selim”
“-?”
“-gülüş”
“-nerden çıkdıı gülüş de ne?
gülafer!... gülafer deycen”
“-güllaferr”
“-gü la fer, de bakayın”
“-gülafer”
bu tefa cepdel okarda inmeye hazır
çelerik gözleriyle işaret etti
?
“-sadet”
“-sedat”
“-se’dat”
“-Nurten”
“-Haçça”
“-Hatice”
.
.
vay be!
“hiş kimse adını bilmeyoruymuş meğerem
bi ben ibrahim”.. dedim
anam dediydi
adımı soyadımı öğretdiydi
emme dünden sorsaydı
“irbem” derdim kesin
ö(ğ)retmen hinci
taha gızgılı,
kesgin sirke ğibi
fıtır fıtır
dayağa hazır
mefrat
zehiir!
“-senin”
“-ırafiye”
“-rafiye”
“-rafiye”
?
“-irecep”
“-recep”
“-erecep.”
“-recep”
“-recep!”
taha da gızgılı
eli cepdelli
“-imine”
“-emine”
bağırığ çağırıp yeycek gibi
gözlerini çelerden adama ne decez ki..
“ırafiye değil rafiye
irecep değiill, recep!
ısmayıl değil ismail
ilahana değil, lahana
iliğen değil, leğen
ireçel değil reçel
ımız değil, ıramazan değil, ramazan!”
vay anası yau valla billa..
dö(v)let ö(ğ)retmensiz gomasın bu köylü milletini..
cahillik ki
başa bela
Allah mafaza
kimsecikler adını bilmeyyoru taha
.