İşte yine yazıyor kalemim,
kalbimin en çok yaralandığı bir günde,
inanılmaz yorgun,
inanılmaz öfkeli,
her defasında içime atmaktan,
her defasında birşeyleri anlatmaktan,
her defasında üzülmekten korktum,
korktum..

Sessizdim,
gecenin ürkek gecelerinde,
sabaha karşı uzanan o loş ışık,
yarım kalan güzellikler içime doğdu,
çünkü tükenmiştim,
elime kalemimi her aldığımda,
yine bir volkan kopacak,
yine ağlayacaktı..

Ağlıyordum,
evet ağlıyordum,
sabahın beşi olmuş,
ve ben,
ağlıyordum..
Kimse bilmez neden ağladığımı,
içimde yaşarım ne yaşarsam,
sadece korktuğum bir şey var,
ya bir gün gerçekten yalnız kalırsam,
şiirlerimde olduğum gibi sessiz olursam..

Yalnızdım,
gözlerimi masumca araladığımda,
anlatılmaz bir his var yüreğimde,
gözlerim nemli,
yüreğim ürkek,
ellerim titriyordu.
Kime ne anlatayım’ ki
bu kalbim ferahlasın.
Kime ne söyleyim’ ki
beni benden alsın.
Kime ne dileneyim’ ki
bu benden desin...

Suskundum,
evet alabildğince suskun.
Defalarca yazdım,
defalarca anlattım,
defalaeca dil döktüm defterimin,
o sessiz boş yapraklarına.
Ama tek bildiğim bir şey var,
konuşan sadece kalemim,
yüreğim zaten suskun,
suskun ve yalnız.
Kimsenin bilmediği kadar,
YALNIZ..

Yine yalnızım,
yalnızlığımın ayak sesleri bile üzgün,
heleki kara gecelerde sustuğumda dilim,
feryat edercesine ağlasada gözlerim,
kalp atışlarım yavaşlasada acı çekmeden,
bir kalemim, bir de yalnızlığımdır bana teselli,
mürekkebim bittiğinde anlarım’ ki
anlatacağım bir şey kalmamıştır.
Son cümlemi yazar,
ve.. sonra yol alırım,
yalnızlığın o sessiz maviliğine,
karanlık gecelerine gidiyorum,
GİDİYORUM...


15708/2011
13:00/ pazartesi
yazan: şaire şebnem örs