Al beni koynuna, ey toprak desem içimden;
Alır mı? bağrına, vazgeçsem istikbâlimden.

Şimdi yalnız kaldım, hem zamânsız, hem mekânsız;
Ne vahşetler, ne zulümler vardır ki, imkânsız!

Yıkılmaz bir sed vardı, karşımda ey vatanım;
Ruhum hüsrâna, uğradı, kalmadı dermânım!

Tütmeyen ocak, susuz göller, vâdîler vardı,
Bir nida gelirken uzaktan, ruhum karardı,

Ne bitmez bir gece, ne uzun yolculuktur bu?
Doğumdan ölüme giden, garip kulluktur bu?

Kurtarır mı vicdanı, masum halkın îmânı;
Rabbin kılıcıdır, dize getiren düşmanı!

Yıllarca, çiğnendi İslâm’ın kutsal mekânı,
Zaman geçti, hâlâ dökülen müslüman kanı,

İstemem artık, elbet buluşuruz mahşer’de...
Hesap veririz, adaletin olduğu yerde;

İlâhî, yok mu bize bir mucize katında,
Şu vîran olan kubbeler, esaret altında;

Üstümüze çekilen perde, sıyrılsın artık?
Ufkukta güneşle huzura kavuşsun varlık,

O Güneş ki; sönmeyen nurudur kainatın,
Kuşatır her tarafı atlastan saltanatın,

Hüzünlü duygular döndürmüş seni şeydâya;
Sürükler bizi yıllardır, sevdâdan sevdâya,

Her Mecnun’un yüreğinde bir Leylâ’sı vardır,,
Ve Leyla’nın, Mecnun-a sevdası bir bahardır,

Gönül mâsivâ, bilmez; O’nda fânîdir ancak;
Bugün, yanındadır, yarın karşında olacak!

Gel ey Sultanım, gel canımdan yakın cânânım!
Dertle kendinden geçer, her defasında cânım

Düşün: toprağın en güzel, en gürbüz evlâdı,
Kimlerle can verdi, kimlerle oldu milâdı,

Gariplerin yurduna zulümler yapan kimdi?
Binlerce öksüz, dul bıraktı arkada şimdi?

Kimin boynundadır bu masumların günâhı
Mahşerde sizi bulur bu mazlumların âhı.

Niçin sustun? neden uzaktan gelir avâzın?
Şu topraklarda yok mudur namazla niyâzın,

Şafaklar fecr-i sâdıkla aydınlanır artık;
Hilâlin gölgesinde, ve kalbindedir varlık;

Ezanlar şahid, İnler gök kubbe haşyetinden;
Cihân dursa alem durmaz, yaşar sâdetinden;

Minberler tahtın, kubbeler semadır çok âlâ
Nerdesin ey sultanım, gâiblerdesin, hâlâ!

Nâz makamından yükselir, bir ses bir selâdan,
Müebbet bir bahâr gelsin, bu yurda, Mevlâ’dan.

...andelip...