Zaman geçti biraz üstünden,
unutacağımı sanmıştım.
Nefes alıp rahatlayacaktım,
kendimce…
Ama korkunçtur ki,
özlemim her geçen gün artıyor.
Uyku girmiyor gözüme,
görüntüsü gölge gibi peşimde.


Sabah–akşam aklımda,
hep karşımda duruyor sanki.
Ne tanışıklığımız oldu,
ne de konuşmamız.
Oysa o, bahar çiçeği gibi
ulaşılmaz ve eşi benzeri yok gözümde.


Bazen yaz ortasında
ırmaktan akan soğuk su gibidir,
bazen baharın renkleri gibi
her defasında değişir.
Cıvıl cıvıl kuş sesleri,
özlediğim bir deniz manzarası gibidir.


Görsem de dayanamazdım,
görmesem de…
İçimi kaplayan bir cennet hayali gibidir.
Rengârenk,
gökyüzü gibi masmavi…

Onu hiç tanımadım,
ama uzaktan bile yıkıldım ona.
Gönlüm yaralı,
acılar içinde kıvranıyorum.
Kimsenin haberi yok,
yaralı gönlüm hayaliyle yaşıyor.


Unutamıyorum, hastayım,
hasretiyle yanıyorum.
Uygun değil, tuhaf olduğunu biliyorum;
bilerek değil…
Olmayan duaya “amin” denir mi?
Yine de onun için
sarhoş gibiyim.

mesakin-03/07/2025