1
Yorum
25
Beğeni
5,0
Puan
446
Okunma
yanıyor içimiz, içimiz ki insan..
unutmadık seni elbet temmuzun ikisi
//
.
.
.
evet,
evet ya
her din, dilden
insanlar diyorum
her aksanda konuşa,
konuşa anlaşamıyorken
hayvanlar evet ya hayvanlar
koklaşa, koklaşa her ses, nefeste
anlaşabiliyordu, an la şı la ma sa lar da
yeşil
mi yeşil
gözleriyle
ne konuşabildi
ne de koklaşabildi
kim mi diyorum elbette
ormanlar, ormanlar diyorum
ormanlar ki, kirpikleri çıra mı çıra
gözyaşları ateş olmuş sadece ağlıyorlardı...
oysa,
gözyaşımız ateş olmamalı, ateşimiz ki sevgi olmalı
ne insan, ne yaban, ne de orman asla yanmamalı..
.
.
.
//
ilhanaşıcıtemmuzikibinyirmidört
5.0
100% (15)
Şiirin sahibi
Cevap Yaz
