Yaşamakla ölmek arasında gidip gelen,
Bir seher rüzgarıyla irkilen...
Ve amansızca amaçsız bir hülyaya itilen,
Kimi zaman kabına sığmayan, dökülen,
Kimi zaman dillerde küçülen...
Fakat gönülde büyütülen tüm sevdalara;

Yalnızlığın gölgesine kapak atmış çığlıklar,
Sessizliğin huzurunu dinlerken, sen!
Bir garip serzeniş, bir kararlı vazgeçiş sarmış yüreğimi...

Masum bir bakışın ardına saklanan
O başı boş savrulan sözler dudaklarından,
Tutamadığım düşlerimi üşütüyor...
Buz kesmiş kalemim, kağıdım, çayım masamda...
Ben unutmak istedikçe hasreti büyütüyor...

Oysa sarmaş dolaş yüreğim sensizlikle
Sensizliğin peşindeki sessizlikle
Bazen kendimle sadece, bazen kimsesizlikle
Geceyi dinliyorum gecenin karanlığında...

Katran karası kaderin gönül yarası olduğu yerde,
Çare var mıdır bilmem bilinmez şu derde,
İnerken yokluğunda gözlerime perde,
Hayalinin avuttuğu zifiriye sarılıyorum...

Yok hükmünde bekleyişler yorgun düşerken,
Gönül sevdiğine sınır çizerken,
Ömür bir nefes alıp verirken,
Ben ciğerime ahlar çekiyorum...

Sonsuzluğun ta kendisi sayılır adım,
Tükeniyor beyhude, az buçuk tadım
Nice kanatlar sarsam da kopmuş kendi kanadım;
Şimdi sözlerden, gözlerden kaçıyorum...

Düşüyorum peşine bilinmez bilmecenin,
Sabahı var mı sahi her bir gecenin?
Derdi bana düşmüş gelen geçenin
Kurumuş toprağa tohumlar saçıyorum...

Kışın sonu baharsa bulunur çare,
Değilse ne gelir elden, ne çare?
Toprak niye utansın kalmışsa biçare?
İçimde bir inanç, umutla yaşıyorum...

-Mustafa ÖzTürk #mstfztrk