Sen hiç en yakınındaki kişiye,
Hayatına renk katacağına inandığın,
Gülünce yüzünde güller açan,
Hayat dolu bir arkadaşının,
Gözlerine bakarak,
“Seni seviyorum” diyebilir misin?

Göz göze geldiğinde,
İşte o an konuşamaz olursun.
Adeta dilin tutulur.
Sözcükler boğazında düğümlenir.
Duygularını kalbine gömersin.
Benim gömdüğüm gibi.
Yine kendini suçlar, isyan edersin.

Eli eline değmeden,
Elinde sıcaklığını hissettiğini,
Nefesi nefesine değmeden,
Nefesini içinde hissettiğini,
Her bahar yolunu gözlediğini,
Ona anlatabilir misin?

“Seni seviyorum” demek için,
Saatlerce havadan sudan konuşup,
Bir türlü konuya giremeden,
Zamanı boşa harcayıp,
Ayrılık vakti gelip çattığında,
Vedalaşmanın acısını hissedebilir misin?

Buluşmaya giderken,
Kırmızı gülleri sevdiğini bildiğin halde,
Bir demet gül alamamanın,
Baş başa konuştuğun halde,
Duygularını içine atmanın,
Yüreğine verdiği ızdırabı anlayabilir misin?

Onunla bir araya gelmenin,
En acı yanı ne biliyor musun?
Seni hep arkadaş olarak görmesi.
Ona nefes kadar yakınken,
Gözlerinin içine bakıp,
Aşkını itiraf edemeden,
Zamanın çabucak geçmesi.

Benim için en önemlisi,
Sevgili olmak yerine,
Onu tamamen kaybetmektense,
İki vefalı dost gibi,
Sonsuza dek birlikte,
Hep arkadaş kalabilmeli.

Yıllar, mevsimler geçse de,
Ona olan aşkım hiç bitmeyecek.
Sadece bir arkadaş gibi,
Sevgimi kalbinde hissedecek.
Duygularımı asla bilmeyecek.
Belki de tüm sırlarım,
Benimle birlikte toprağa gömülecek.

Mustafa Kaynak