Ben ölürken

Yeryüzü zifiri karanlıktı
kanatsız uçarken gökyüzüne fersah fersah
ebabiller gül topluyordu
kutsal bir kutlayışın akşamı
kuşlar kanat çırpıyordu bulutlara
son yağmurlar düşerken

sıratın köprüsünde
bir tek fani göremedim
kıldan çelik örgülerle örülmüş
demir kolonlarla beslenmiş öte harikası
üstünde tırlar tanklar vızır vızır geçiyordu
ışıklandırılmış gökkuşağı

bir dev anası oturmuş tahta
sağ memesini sol omzuna sol memesini sağ omzuna atmış
cüzamlılar sıralanmış kapıda şifa niyetine
yara bere irin hastalık
bendeler çam yakmış tütsü dolaştırıyor
vadi ağızlarına
dağları duman kaplamıştı

vasiyetim vardı Ağrının tepesine gömülmeye
seyredeyim anayurdumu baştanbaşa
bedenimi bulamamışlar gömmeğe
ruhum dolaşırken öte deryada
kendimden başka in cin melek görmedim
Yağmur dinmiş güneş açmıştı
sual vakti



Coşkûnî