Bir evim vardı kapısı hiç kapanmayan
Misafiri eksik olmayan
Kimisi çay,kimi kahve,kiminle de paylaşılırdı lokmalar
Öyle güzeldi ki sohbetler küçükler sevilir büyüklerde saygı
Dinlenirdi dertler
Ve bir gün çıktı pilli radyolar
Kimi büyük kimi küçük elde gezerdi ufaklar
Haberler arkası yarınlar,şarkılar,türküler
Mutluydu insanlar
Bu da yetmedi bir gün sırtında kamburu ile köşeye kuruldu biri
Adına televizyon dediler
Siyah beyazdı önce girdi zenginlerin evine sonra geldi hepimizin evine
Gezmeler azaldı,komşuluklar kısıtlandı
Bu da yetmedi
Renklisini çıkardılar
Maçlar,diziler,filmler milleti evine bağladı
Bu da yetmedi
Bilgisayar girdi evlere
Önce çocuklarındı sonra büyükler geçti başına
Kimi oyun oynadı,kimi dostlarla çetleşti
Bazen yandı yemekler,aç kaldı eve gelen beyler
Kavgalar,gürültüler bazen ayrılmalar bile oldu bu yüzden
Bu da yetmedi
Girdi ceplere tuşlu telefonlar
Telefonla sorulmaya başladı haller,hatırlar
Birde akıllısı çıktı ki unutuldu dostluklar
Evlerde kapandı kapılar
Bayramlar tatile döndü
Sevgi,saygı,hürmet hepsi rafa kalktı
Dostlarım
Kapım kapansa bile
Gönül kapım daima açıktır sizlere
Çok sevdiğim iki satır ile veda ediyorum sizlere
"Yeşil bağın üzümü,yola diktim gözümü
Ne gelen var ne giden kime diyem sözümü"
Çok değerli dostlarım saygılar,sevgiler hepinize
Aranızda olmaktan çok mutluyum
Sizleri seviyorum daima seveceğim
AYŞE KARAN