Bin dokuz yüz doksan üç.
Olanı anlamak güç.
Ülkemdeki cadılar.
Kazanları harlattı.
Doğruları yazana,
Makûs bomba fırlattı..

Kar altında Ankara.
Bir zemherir sabahı.
Bomba patlayıverdi.
Yükseldi mazlum ahı..
Uğur Mumcu’ya kıyan.
Karıştı kayıplara.

Hayatında yer yoktu,
Yalan ve ayıplara.
Aksayan ne var ise
Deşifreden yanaydı.
Zira gazetecilik
Adalete vanaydı.

İhbardı bir neviden.
Durumu halka arzdı.
Tüm tehditlere rağmen,
Doğru olanı yazdı.
Dokundu kodamanın
Kirli menfaatine.
Bombayı kurmuşlardı,
Ölümün saatine.

Uğur’du ismi ancak.
Uğursuzluk takipli.
Askere vardığında,
Sakıncalı piyade.
Korkuyorlardı O’ndan.
Sevmekten de ziyade.

Ne kadar zorluk varsa,
Engel çıktı yoluna.
Zalimler ateş etti,
İnadına soluna.
Doğrulardan yanaydı.
Şafağı bir bir saydı.
Gününü tamamlayıp.
Tezkeresini aldı.

Pusu kurdu zalimler.
Paramparça vücudu.
Bir gözlük,bir de kalem.
Yanındaki mevcudu.
Şantaj kâr eylemedi.
Hakikatten sapmaya.
Zira yemin etmişti.
Doğru işler yapmaya.

Açtığı dosyaları
Kapattılar gidince.
Çarpık yollar açıldı,
Yeniden ince ince.
Parçalanan beyinler
Birer faili meçhul.
Kimse ilgilenmedi.
Araştırmadı bir kul.

İşlerine geldi elbet.
Adalet kan kaybetti.
Beyin insanlar gitti.
Kin-garez ve pis şantaj.
Kapandı olay bitti.
Unutturuldu hepsi.

Bilmedikleri tek şey.
Gerçeğin gizi yoktur
Umulmadık bir anda,
Azrail olur doktor.
Birer birer açılır,
Kapatılan kapılar.
Fani dünya,bir baktın
Yenilendi yapılar.

İşte o an halının
Kısa kenarı kalkar.
Altına süpürülen,
Bütün pislikler sarkar .
Zalim alır zulmünün
Karşılık ederini.
Sorumlular karşılar,
Müebbet giderini.

Uğurlar olsun sana,
Korkusuz Uğur Mumcu.
Zalime korku saldın.
Sevenlerine sancı.
Gözlerine dolan kan,
Mürekkep divitlere.
Bu Millet paye vermez.
Kuyruk kalkık itlere.

Çıkacak elbet bir gün.
Gerçek bir bir ortaya.
Otuz yıl geçti amma.
Emekler gitmez zay’a.
Kalemleri kırmakla,
Işıklar elbet sönmez.
Bu millet çok zekidir
Kenetlendi,bölünmez.


Emine Balı Oğuz