Hayat öyle acı ki derdine dert ekliyor
Derdi çeken emekli, devasını bekliyor
Günler geçip gidiyor kalbi ise tekliyor
Yeter el insaf diyen dil de artık duruldu

Her ayın o, başında borçları sıralıyor
Biten borçta yok ise defteri karalıyor
Emekliler yük bize, diyenler yaralıyor
Yeter el insaf diyen el de artık yoruldu

Eti yağı unutmuş, ucuz ekmek arıyor
Tenzilat olur diye, günü düne sarıyor
Ardında hep dolaşan, vekilleri arıyor
Yeter el insaf diyen dul da artık gerildi

Gerildikçe gerildi emeklinin bam teli
O, perişan haline bakıp demeyin deli
Derbeder yapan onu, vezirin uzun eli
Yeter el insaf diyen kol da artık kırıldı

Riyakâr şom ağızlar yarasını kaşıyor
Dağlar kadar elemi artık dışa taşıyor
Sebebine, ah edip dertleriyle yaşıyor
Yeter el insaf diyen sol da artık yarıldı

Cana tak etti artık sessizliği bozuyor
Derman olmayanların üzerini çiziyor
Eski kural geçmiyor, yenisini yazıyor
Yeter el insaf diyen gül de artık derildi

Para yok diyen vekil emekliyi üzüyor
Unutur mu emekli bunu akla yazıyor
Kesin isimlerini, beynine tam kazıyor
Yetti el insaf diyen lal de artık dirildi

İnce ince hesaplar ayı, ayı tutmuyor
Emeklinin totali, bir tek vekil etmiyor
Beli bükük emekli, eli gücü yetmiyor
Yeter el insaf diyen pul da artık serildi

Alın teri göz yaşı, Cemali der aş yitti
Baş tacıdır diyen o vekil nereye gitti
Hakir gören tavırlar incitti heder etti
Yetti el insaf diyen kul da artık yoruldu ..

H.C.ÖRS(Cemali), Ankara - 01/2024 (A - 343)