Doğru değil ışte ,
Duyduklarinin hepsi de yalan .

Ne seni gerçekten çok sevdiğim doğru,
Ne de içtiğim her damla suda seni aradığım.

Doğru değil;

Senden sonra hiç bir kadının gözlerine bakamadıĝım,
Ya da sarildigim her çocukta sendeki şefkati aradığım.

Doğru değil;

Belirli belirsiz gecenin bir vaktinde uyanıp, yatagimin sol yanında seni aradığım,
Ya da isyanlara bulanıp hayata kahrettiğim...

Doğru değil;

Yasadigin şehrin her köşesinde gördüğüm her esmer kadını sen sandığım,
Ya da yazdığım her zerre satırda seni kahir kahir haykırdığım...

Doğru değil;

Bir bardak rakı da kendimi kaybedip, herkesi sen sandığım,
Ya da bendeki resminin hulyasina dalıp, her gece ağladığım...

Kulliyen yalan.
Doğru değil;

Bende kalan eşyalarına sarılıp agladigim,
Odamın her köşesinde kokunu aradığım...

Doğru değil bitanem,
Doğru değil sultanim.

Inanma sen onlara.
Hepsi de yalan.
Yalan ,
Yalan ,
Yalan...
Demek isterdim,
Kahretsin ki !
hepsi de " DOĞRU ".

Çünkü..

Bilirim ki ,aşkin kahrını çeken bendim,sen ise sadece sevilen.

Ben farkında olmadan o kadar çok sen olmuşum ki ,dermansiz yaralarim var artik hiç iyileşmeyen.

Gönlüm yanık,bedenim bedbaht ve ruhum ıssız bir parkın tenha bir bankı üzerinde ölümü bekler artik sensizken.

Umrundami san ki !

Maziye gömdüğün o toz pembe yaşanmışlıklar.

Sensiz bir an bile nefes alamayan bu adam ve gözerindeki yaşlar .

Umrunda mı san ki !

Dedim ya ;

Farkinda olmadan o kadar çok sevmişim ki seni , ben sen olmuşum bitanem kendimi hiç’e sayip,

Kaybetmişim benliğimi sensizliğin anaforunda iki kelama aşkimi kazıyıp ,

Ya sen,
Ya sen,
Ya sen ne yapmissin .

Sende gidip ellerin olmuşsun,

ELLERİN,

ELLERİN ...