hassas yüreğinin tam ortasına
görünmez hançerini sinsice sapladı felek
ağır yaraya rağmen yere düşmedi Ahmet
kanı dışarı akmadı

yarasını kimseye söylemedi
yardım istemedi
yardım görmedi

uzaklarda bir dağda
mağara buldu
çekildi inzivâ�ya

mağaranın karşısında kocamış ceviz ağacı
ceviz ağacında kovuk
kovukta bir çift sincap komşuydu

gündüzler geceler birbirini kovaladı
unuttu kaç bahar kaç yaz kaç kış geçti
o bir çift sincap yaşlanıp öldü
kovukta kalan yavruları büyüdü

sincaplarla başlamıştı
sonra dağ
sonra dünya
yıldızlar
arkadaş oldu Ahmet’le

ortaya bir sahne konmuştu
Ahmet sincap ceviz ağacı dağ dünya yıldızlar
her biri
küçük birer rol almıştı sahnede

bir gün komşu sincap
bir ceviz tanesi getirdi
birbirlerine ikrâma alışmıştı komşular
cevizin kabuğunu soydu kırdı
sanki içinden çıkan kendi beyniydi

Ahmet şimşek gibi fırladı
görünmez hançeri bağrından çekip çıkardı
sahnedeki kambur feleğin
tam göksünün ortasına sapladı

kahkahayla haykırdı;

sahne benim
rolü yazan Sensin
oynayan benim
Ahmet de benim,sincap’ta benim
dağda,dünyada,yıldızda benim

her şey o an ayağa kalktı
hep birlikte
haykıran Ahmet’i alkışladı

karanlık bir dehliz
dehlizin sonunda parlak bir ışık
Ahmet’i kendisine çekip aldı...