Bir yel eser gıfır gıfır
İner İliklerime kadar soğuk
Tir tir titretir beni
Çenem şakır şakır,
Sokaklarda yaprakların hışırtısı
Oyun oynayan çocukların sesi
Kimse yok şimdi
Ancak boynunu içine çekmiş
Gider arada sırada birisi...
Sonbahar, zemheri mevsimin son günleri
Yaprak dökümü,
Yeşil yapraklar Sararmış kurumuş
Soymuş ağaçlar elbiselerini...

Örtünmüş dağlar beyaz örtüsünü
Ocaklar yakmış tütsüsünü
Kıvrım kıvrım bacalarda duman,
Sohbetler ocak başında
Küçükler dinler büyüklerini,
Kütükler atılmış yanarken
Çat çat diye ses çıkartır
Kösengiler bir bir tükenir,
Televizyon yok
Sohbetler sıra sıra anlatılır
Kültür beslenir hafızalarda
Çocuklar saygılı yetiştirilir.

Canlanır baharla birlikte yer gök
Kuşlar cıvıl cıvıl
Kar soğukları sularda
Dere olur akar yamaçlardan
Koyun kuzu sesi Neşe verir
Yeşerir çayır çimen,
Düşünür, büyüse de insan
Zaman tünelini...
*
Yaz güneşi kavurur toprağı
Başlar hummalı bir çalışma
Bir ihtiyar elinde yaba
Savurur harmanı
Bu hazırlık kışadır,
Ömür dediğin de nedir
Bin yıl bile kısadır...

Duran DOĞAN