Yıldızlar yorgun düşüp, yatınca yatağına.
Ben kalkarım ayağa, güneşten bile önce.
Titrek bir çiğ inerken, örümceğin ağına.
Gözüm gönlüm açılır, manzarayı görünce.

Akrep ile yelkovan, yarışır döne döne
Geride kalan ölür, istikamet hep öne.
Uyanır arz-ı alem, usulca yeni güne.
Ay görünmez olup da zulasına girince.

Ufukta sıra dağlar, sanki yâr dizi gibi.
Kızardığında şafak, aynı yâr yüzü gibi.
Aydınlanır yüreğim, bütün yeryüzü gibi.
Gün ışığı her yeri ilmek ilmek örünce.

Seher vaktii mahlukat, rızık peşine koşar.
Doğa orkestrası, sanki sahnede coşar.
Yarin dudağındaki, ateş aklıma düşer.
Güneş ilk ışığını, yanağıma sürünce

En son insanlar kalkar, savaştan çıkmış gibi.
Gece bütün yükünü, onlara yıkmış gibi.
Görmez gibi yaparım, sanki hiç yokmuş gibi.
Etrafı sirke saçan, bir sürü yüz sarınca

Görünsün kusurlarım der hep beyaz giyerim.
Aydınlıktır daima, benim saftaki yerim.
Örtüdür günahlara, ihanetlere derim.
Gece neden var diye biri bana sorunca.

(Onuncuköylü İsmail SIKICIKOĞLU)