Tepearası şiir kitabımdan

Eskiden damlarımız bütün çorak topraktı
Taş yuvakla yuvardık yağmur akmasın diye
Sürülere verilen kuru meşe yapraktı
Kağnı kağnı çekerdik açlık çekmesin diye

Motorumuz yok idi bineğimiz eşekti
Üstünde yattığımız içeğiden döşekti
Bebeğin karyolası ağaçtan bir beşikti
Üzüm sarar verirdik sesi çıkmasın diye

Baba evde reisti o verirdi emiri
Yakıtımız odundu bilmez idik kömürü
Çile çekmekle geçmiş atamızın ömürü
Gelecekte yavrular ele bakmasın diye

Tıklım tıklım olurdu Sadık emmi kahvesi
Şıngır şıngır öterdi çay kaşıkların sesi
Böylelikle köylünün yerindeydi neşesi
Acı şaka olmazdı hatır yıkmasın diye

Köyümüzün bakkalı Abdi Çavuş Dündar’dı
Kumaşından kibrite her çeşitten mal vardı
Köylü alışverişi hep oradan yapardı
İncitmezdi geleni canın sıkmasın diye

Kışları çok meşhurdu komşu komşu gezmesi
Kızartınca zevkliydi tarhanayı yemesi
Eksik olmaz yanında pelit ile elması
Bolca verirler idi gözü akmasın diye

Köye çerçi gelirdi yerleşirdi odaya
Sokak sokak gezerdi incik boncuk var diye
Uzatırdı komşular yemek koyup tabağa
Aç kalıp da kimseye derdin dökmesin diye

Bazen gönül istiyor köyde yine yaşamak
Kaşağıyı alıp da öküzleri kaşımak
Samanları doldurup sele sele taşımak
Ara ara yazarım okur bıkmasın diye

İnsan arzu ediyor o eski düğünleri
Kadınların uzaktan duyulurdu ünleri
Ne de çok neşeliydi köyün eski günleri
Yazıverdim kalplere hasret çökmesin diye