Taşları bağladık, enikler açık,
Kardeş! işte böyle sonumuz bizim!
Aklımız karışık, fikrimiz uçuk
Övünürüz uçkur namımız bizim!

Kim biraz güçlense süreriz leke,
Bizi sevmemeyi edindik ilke,
Tenezzül etmeyiz işe, mesleke!?
Eğlence, gülmece konumuz bizim.

Esnaflık edenin yüzleri düşük,
Konuşur yaşlısı, genci büzüşük,
Akıl durmuş, beden kalmış buruşuk,
Üç-beş etmez olmuş tonumuz bizim.

Market her gün yeni fiyatla başlar,
Akıllar bulanık, kim, neyi düşler?
Nedensiz, niçin-siz olmuş gülüşler!
Mazhar Osman’a mı yönümüz bizim?

Arıyı şekerle tembel eyledik,
Gençleri diziyle Kamber eyledik,
Evleri stokla ambar eyledik,
Bunu mu emretmiş dinimiz bizim?

Bozuldu tohumlar ürün kokusuz,
Ekmek, sebze, ağaç, barın kokusuz,
Kalben sahte beden serin kokusuz
Elden ele düştü genimiz bizim?

Bu mudur Tanrı’nın övdüğü millet?
Tefrika, fırıldak, ihanet, illet,
Muskacıya göbek yazdır da ellet,
Elleyip dururlar tenimiz bizim.

Yorulma, düşünme, sussun akıllar,
İlim yapsın yurtta meslek okullar!?
Dilenmeyi çare gören yoksullar!
Dost! Lale devri mi günümüz bizim?

Pazarcılar ile candan dost olduk,
Eskici, spotçu tanıyıp bildik,
Emircan, çek ha çek, kahırdan öldük,
Suçluysak akıtın kanımız bizim.
Her zaman eksik bir yanımız bizim?
21.12.2021 Emir Şıktaş