Okudum.
Döndüm bir daha okudum. Bir daha...
Yıllar önceki köyüme gittim.
Okul tatillerinde yazılarında mal maşat güttüğüm köyüme...
Üzerimden geçen uçağa el salladım bağırdım:
" Uçak şoförü abi ben de büyüyünce senin gibi uçak süremem ki.
En çok beş'e kadar okuturlar. Daha sonra okutmazlar ki..."
Acıktım.
Omuzuma astığım azık torbamdan çıkardığım yufka ekmeğine haşlanmış
yumurtayla taze soğanı sardım iştahla yedim. Üstüne yaz kış şırıl şırıl akan Karaahmet pınarından kana kana su içtim.
Güneş başını alıp gidince eve döndüm. Anam ocaktaki tarhanadan koydu tasa
ekmek doğradım. İçimde ısındı, yüreğimde...

Ne güzel yazmışsın be Suat !!!
Sanki Fakir Baykurt'un bir romanını bir şiirle özetlemişin gibi.
Senin kaleminden, vücudunun dörtte üçü olan o yüreğinden öperim.

Suat Bey, hatırımda kaldığına göre dört yaşlarında iken Adana'nın bir köyüne gitmiştik. Şimdi ismini dahi hatırlamadığım o köyün bendeki hiç silinmeyecek görüntülü hatırası ömür boyu sürecek. Misafir bulunduğumuz evde o evin hizmetlerine bakan bir genç abla, ben bahçede oynarken beni yanına çağırdı ve elime bir kamış sopası vererek beni ev sahibinin onbeş-yirmi metre ileride bağlı bulunan (uzun zaman sonra anladığıma göre) kısrağının yanına bir başka köylü atı yanaşmış, " Enver, git o ata vur da bizim atın yanından kaçsın,ayrılsın" diyerek beni ata vurmaya gönderdi.Ben de gittim, önce bacağına hafifçe vurdum, gitmedi; bu defa da yine elimdeki kamış sopasıyla bacağına bacağına dürttüm. Galiba o da bana bir güzelce dürtmüş ki; bilemediğim bir kaç saat sonra gözümü Adana Devlet Hastanesi kliniğinde açmıştım. Yüzüm, başım sarılı olarak ve de ağrılar içinde.İşte benim tüm köy safahatim bu kadar. Sonralarda birçok köye çeşitli nedenlerle uğradım, köy hayatını hayli okudum ama içinde uzun zaman yaşamak nasip olmadı. Ancak o dört yaşımdaki yanağımdaki nasibi halen taşıyorum.Güzel şiirinizi başıma çok öncelerde gelen bu hatıramı düşünerek, ayrıca günümüz şartlarında köylerimizin tümüne yakınının içine düşürüldüğü bu acıklı ve istikbâle dönük hayli hayal kırıklığı yaşatacak olan durumun vahametini pek güzel ortaya koyan şiirinizi de yine içim sızlayarak okudum. Çoktandır bildiğim bu ihanet şebekesinin durumunu maalesef milletimize gerektiği gibi anlatamamanın acılarını yaşıyoruz, maalesef daha uzun yıllar da yaşayacağa benziyoruz.Çoğunluğumuzu (maalesef) sarmış bulunan bu mankurt beyinlerden kurtulamadıkça halen çekeceğimiz var demektir. Rab'bim yardımcımız olsun diyor, gözlerinden öpüyorum.Selamlarımla. (Aksakal)

al bizim köyü vur sizin köye...
şu anda 55 hane (tabii gidenlerden kalan)
105 nüfus, orta yaşlıları benim, bende
1996 da emekli olmuş, 2013 te
köyde çiftlik kurmuş bir delikanlı!!
çalışacak işçi yok, ben de derman kalmamış.
şehirden işçi taşıyorum gerektiğinde.
esaslı bir şiir okudum ve içinde
kendime muhteşem bir yer buldum.
duyarlılık dolu ince fikir ürünü.
tebrikler ve saygılar sunuyorum...