yoğun bir günün telaşında anca gelebildim ve kondum şiirinize dostların şiirlerine.

içten selam saygılarımla Ahmet Hocam

koşuşturmaca ile geçen günler bu bağlamda iki arada bir derede yazıp ancak yetişiyorum güzel yürek esintilerinize eskik gibi faal değilim

af ola

Avluda oturmuştu Gültâze. Kerpiç duvara sırtını dayamış, dizlerini kırmıştı. Başındaki güllü yemenisi bir yana kaymıştı. Gözleri öfkeliydi Gültâze'nin... Gözleri ıslaktı... Gökyüzüne bakıyor, bakıyor da görmüyordu. içinde bir öfke kabarıyor, kabarıyor, çaresizlikle acıya dönüşüp, bağrına bir taş gibi oturuyordu. bakışları çocuktu Gültâze'nin...Bakışları mâsum, ürkek ceylanlar gibi. Yüreği küt küt atıyor, sıkışıyordu.
Henüz onüçüne yeni basmıştı. Hatları yeni yeni genç kızlığa dönüşüyordu. Simsiyah saçları vardı, upuzun...Belik belik örmüştü anası. Boncuklar takmıştı aralarına. Kapkara gözleri vardı Gültâze'nin. hep uzaklara bakan, hep uzaklara dalan...Kapkara kirpikleri vardı, ok gibi. Daha çocuktu ama, onu gören gözlerini alamazdı bir zaman.
O da oynamak isterdi bazen. Koşardı, kınalı kuzusunun ardından. Güllü yemenisi düşer, saçları savrulur, yanakları al al olurdu...Ama, biri vardı ki, Gültâze'yi çok korkutuyor, her kapının ardından, her ağacın gölgesinden, her delikten fırlıyordu... Aklını başından alıyor, ödünü koparıyordu...…

Kaldırıp gözlerini pencereye dikmesen
Gültaze’nin terini görür müydün Gül Ahmet’?
Uğrun uğrun bakarak sevdasını çekmesen
Divâne şâir gibi durur muydun Gül Ahmet?

Affınıza sığınarak Gültaze bu şiirden haberdar olsa böyle karşılık verirdi her halde diye geçiverdi içimden.

Manidar bir şiirdi. Günümüzde her yer Gültaze dolu. Ama sadece pencerede olsalar keşke değerli kardeşim.
Kutluyorum mahir kaleminizi
Saygı ile…