//
.
.
.

duy
b e n i,
beni duy,
duy Tanrım
duy daha henüz
tükenmden inancım

esir düşmüş tarumar bir ülke yüreğim
ritmini yitirmiş nabzım, kayıp soluğum
seyrim fersiz, yersiz  kadrajım yetersiz
kan yazmalı lahitler düşüyor defterime
düşüyor yörüngesinde çocuk gülüşleri
darağacında tükenirken inancın düşleri



duy
b e n i,
beni duy,
duy Tanrım
duy daha henüz
çocuğum, masalım

tepişirken hayasız filler, eziliyor çimenler
diziliyor gölgelerinde karıncasal cesetler
tut ellerimden, kederlerimden tut Tanrım
ya da azat et inancımı zalimlerin yüzüne
ardım kusuyor kan, koşuyorum bilinmeze
soluyorken süngüsüz, savaşın fahişeliğine



duy
b e n i,
beni duy,
duy Tanrım
duy daha henüz
ağaç olmamış fidanım

yağdırıyorken kurşun besmelesiz bulutlar
düşüyor çıkmaza insanlık, d’üşüyor kuşlar
kırıntısına avuntudur minvalim, can havlim
ahvalim pek yaman, aman diliyorum aman
tut hevesimden, çiçek açmayan ellerimden
düşmeden henüz yüzüm, yüzünden Tanrım..

.
.
.
//


aralıkikibinyirmiüç