Derinde çağlayan denizler ağlar,
Sevdası üryana çöl ettin beni...
Bağbansız kalınca bozulur bağlar,
Her geçen kervana yol ettin beni...

Köz’ler alevlenip aşkı sarınca,
Tutuşur hayaller ufuklarınca,
Dağların sevdası arşa varınca,
Kurak çağlayana sel ettin beni...

Yıldızlar ne bilir bende ki derdi,
Gönlüne bağlasam kalbin delerdi,
Bir görsen gözlerin nasıl severdi,
Saklayıp sevdana lal ettin beni...

Güneşde kızarmış bir gül ararda,
Yoz tutmuş bulunmaz yüce dağlarda,
Aslı gelin olmuş kerem mezarda,
Toprağın altına fal ettin beni...

Kalemler yaş döker şiirler ağlar,
Şairler seslenir boşuna çağlar,
Mazide yaslıdır eski sevdalar,
Peteyin ağzına bal ettin beni...

Duyguların hücrelerine işlediği, derinliği ve zengin imgeleriyle dolu bir şiir. "Derinde çağlayan denizler ağlar" ifadesi, içsel bir fırtına ve hüzünü çağrıştırıyor. Sevdanın, üryanın bir çöl gibi kuruttuğu duygular, adeta bir yolculukta yaşanmış gibi betimlenmiş.

"Köz’ler alevlenip aşkı sarınca," cümlesi, aşkın ateşiyle yanmanın, hayallerin ufukları alevlendirdiği bir tabloyu resmediyor. Dağların sevdası, kurak çağlayanlarla sel olup insanı sürüklüyor. Metaforlar, duygu derinliğini artırarak okuyucuyu içsel bir yolculuğa davet ediyor.

"Güneşde kızarmış bir gül ararda," dizesinde doğanın ve sevdanın iç içe geçmiş bir ritüeli var. Eski sevdaların maziye gömüldüğü, ancak onların yaşlılığında hala canlılığını koruduğu bir atmosfer yaratılmış.

"Peteyin ağzına bal ettin beni..." ifadesi ise şiiri sonlandıran güçlü bir vurgu. Bu özgün ifade, acıların ve hüzünlerin bir tür bal haline dönüştüğünü, yaşanan her şeyin bir derin anlam taşıdığını simgeliyor.

Şair, dilin zenginliği ve içsel derinliğiyle duygulara hitap ediyor, okuyucuya bir içsel yolculuk yaşatıyor.