Kalem dürttü gene

Baktığın göz yüreğin ile bir bütün oldu ise gönül evine atılan temelin adıdır aşk.
Gönül köşküne bağdaṣ kuranın uzakta olsa cismi, her an açıktır hayal albümü aṣığın.
Bir an unutsaydı aṣık öze değermiydi ṣarkılar türküler.
Sevgi melodileri dilinde, yürek tınılarında her dinleyende yeniden canlanıyor Leyla ile Mecnun.
Kerem’lerde Aslı’larda dünya durdukça sevda gülünü taṣıcaklar elden ele, dilden dile, gönülden gönüle.
Ferhat’ lar Ṣirin’ler aldırmadan yüce dağlarda ayaz’a kavursada çöl sıcakları sevda pınarlarına koṣacaklar umutlarını hiç yitirmeden.
Bu sevda pınarı gözden gönüle kıyamete kadar akacak bazen senin bazen benim gönlümde, döndükçe felek virgüller konulsada ara sıra kıyamete denk konmayacak sevdaya nokta sevgi bir mirastır gönül evlerine. Muhebbet ile döṣemesini bil yeter.

Durmadı kalemim dürttü gene
Abdil’im kafiyem haldan bilene
Hasrettir insan gülen bir yüze
Nerdesin gönül köṣkümün gülü.