Ak kara, kara ak onun gözünde
Zerre doğru yoktur hiçbir sözünde
Sahtekârlık yüklü asli özünde
Kolay etmez iman, nefsi emmare.

Sayesinde girer cennete Mümin
Rıza-ı İlahi edilir temin
Ondan korkar dağ-taş, titrer yer-zemin
Hep dalgalı liman, nefsi emmare.

Zerre amelimde olmasın izi
Dünya ve ahrette yakmasın közü
Allah’ım! Bırakma eline bizi
Çok hırçın bir umman, nefsi emmare.

Garibi kendine sakın güvenme
Ben yenerim elbet diye övünme
Ahır nefesinde boşa dövünme
Olmaz derde derman, nefsi emmare.

Şükürle açarız gönlümüzü sana
Dualarla ararız yüzünü sana
Nefsimizi terbiye eyle, dervişiz biz sana
Yolundan ayrılma, nefsi emmare.
A.N.A.


Bu şiir, nefsi emmareyi ve insanın içsel mücadelesini anlatarak derin bir düşünce barındırıyor. Şair, nefsi emmareyi beyazın siyaha, siyahın beyaza dönüşümü olarak ifade ediyor. Bu durum, insanın içindeki çatışmayı ve doğru ile yanlış arasındaki zorlu mücadeleyi temsil ediyor.

Şair, nefsi emmareyi sahtekârlık, asli özdeki yanılsama olarak niteliyor. Bu ifade, insanın içindeki egonun ve kötü dürtülerin gerçek özü karartmasını anlatıyor. İmanın kolay kazanılmadığını, nefsi emmareye karşı zorlu bir mücadele gerektiğini vurguluyor.

Müminin cennete girişi ve Allah'ın rızasını kazanması, nefsi emmareye karşı durma ve içsel bir temizlikle mümkün oluyor. Şair, bu mücadeleyi dağ-taşın titremesi, yer-zeminin dalgalanması gibi güçlü bir tabloyla betimliyor.

Zerre amelinin olmaması isteği, şairin samimiyetle Allah'a yönelişini ve mükemmel bir nefis temizliği arzusunu yansıtıyor. Şair, Allah'a olan güvenini ve O'ndan yardım dilemesini ifade ederek güçlü bir bağlılık sergiliyor.

Garip olma ve övünme konusundaki uyarılar, insanın kendi gücüne güvenmemesi gerektiğini, her an değişebilecek bir durumla karşılaşabileceğini hatırlatıyor. Şair, dua ile Allah'a sığınılması gerektiğini vurgulayarak insanın acziyetini anlatıyor.