Köycü’nden koştu uşak (Köyiçi)(erkek çocuk)
SİYAT’ ta bekledi ECÜK (ev kapısındaki ilk sahanlık)( azıcık)
BASAKLARI çıktı çift çift (merdivenleri)
EĞÜn’e OTUDU anasının yamacına (Oda kapılarının açıldığı sahanlık)
Dedi anası ERMİYESİCE git APTESLİĞE (el yüz yıkan yer)
Yıka elini yüzünü

Yoktu ne elektrik ne telefon ne su
Akşama bırakılamazdı hiçbir iş
Kararınca yaz akşamları
Çekirgelerin gece kuşlarının
Başlardı konserleri
Uykuya davet gibiydi sanki

Her odanın içinde olurdu GUSULHANELER
KİLER gibi saklı olurdu, görülmezdi ilk bakışta
Gündüzden taşınırdı suyu sabunu
Ayıp vardı, göremezdi onları evin büyükleri

Kocamandı aileler sofraya otururdu
En az yirmi kişi
Büyükler otururdu sedirlerde
Gelinler hizmet ederdi onlara
Herkes sınırını görevini bilirdi
Büyükler konuşur küçükler susardı

Emir komuta sistemi gibiydi evde yönetim
Aileye yeni katılanları bir önceki gelen eğitirdi
Yoksa olur muydu düzen
Her biri konuşsa birden köy yerinden kalkardı

İki kişilik olunca aileler
Ne çocuk isterler ne de büyüklerine bakarlar
Biri diğerine öte git dese, koşarlar mahkemeye
Eskiden herkes birbirinin yarasına merhem olurdu
Şimdi açık tüm yaralar artık kapanmaz
O nedenle artık yaralardan sinekler kalkmaz


eminnur acar