DÜŞ’MÜŞ

Yıllar sonra bu gelişin
Son gidişmiş anlamadım.
Yüzüme bakıp gülüşün
Anlık düş’müş anlamadım.

Ben değildim bu gördüğün
Gözümde ışık; kördüğüm
Gökyüzünden bana o gün
Yıldız düşmüş anlamadım.

Yüreğimin tek emeli
Bir daha tutsam o eli
Okşarken saçının teli
Yere düşmüş anlamadım.

Canı zamana değiştim
Bedeli ben ödemiştim
Bir ara ‘veda’ demiştin
Yüzüm düşmüş anlamadım.

Sükut etmiş dillerime
Şaşıyorum hallerime
Dokununca ellerime
Ateş düşmüş anlamadım.

Yaramaz çocuk gibiydim
Her bakışın talibiydim
Sanki arzın sahibiydim
Şehrim düşmüş anlamadım.

Görünse de kaygılarım
Gözümde yok uykularım
Benden firar duygularım
Şehit düşmüş anlamadım.

Her saniye sanki bir ay
Şaşırttı seni her detay
Gönlümde yaşattığım şey
Gözden düşmüş anlamadım.

Birçok şey söyledim ama
Bak şimdi geldi aklıma
N’olur beni yasaklama
Çenem düşmüş anlamadım.

Mucizeydi bir bakıma
Vuslat seçerken yakına
Ben ‘gitme’ derken; aklına
Yolun düşmüş anlamadım.

Uyandım; bozuldu büyü
Galipmiş gerçeğin gücü
Yine ayrılığın yükü
Bana düşmüş anlamadım.

Eylül’ 23 (27 Ağustos’un eseri)