SUSKUN

Belki bilmek istersin
sen gittin gideli
onda hiçbir şey eskisi gibi değil

sana dair mavi hayaller griye
pembe düşler yerini siyaha brakmış
yani tanıdığın o adamdan eser kalmamış

sabah uyanınca mesela
senden bir günaydın mesajı var mı diye bakmıyor artık

o kabına sığmaz adam
şimdilerde can çekişircesine
sabah gözlerini açtığı gibi
bir kalp ağrısıyla uyanıyor

özlemin ağır kütlesi altında ezilircesine sendelemiş olsa da
yokluğunu umursamadan
kendine yaslanarak ayağa kalkıyor
ve sonra
ruhunu evde bırakıp
seninle gittiği meyhanenin yolunu tutuyor

varır varmaz meyhaneye
acılarla süslenmiş mezeler masayı süslüyor
ardı ardına kaldırdığı kadehleri şahit göstererek
adını bile anmak istemiyor
mırıldanarak anılar diyor bazen
kadehlerle dertleşiyor

anılar da hırpalamasa yüreğini
belki de unutacak seni
bahsederken senden titreyen sesi
adeta gökyüzünde yankılanıyor

hadi anlat
anlat da açıl desem
diline pelesenk iki sözcük dökülüyor
o gitti
o terk etti
herşey bitti diyor
ve sonra
zehir karışmışçasına nefesine
anlatmak istediklerini gömüyor içine

olur da çıkıp gelirsen
bırak kendi haline
gitme üstüne
öylesine dolu ki seninle
dokunsan
kanayacak kadar sessiz ve suskun

Efkan ÖTGÜN