Eski…
Günlerdeyim yine
Sessizliğimin şahitliğinde
Solgun düşüncelerimin izlerinde
Halimin bedbinliğinde, şevksizliğin hercümerçliğinde


Diyorum
Kendi kendime
Ağla gönül ağla dertlerinle
Toprak saracak bir gün tenini
Muvazeneden yoksun zahirin, kurak iklimdedir kalbin


Burukluğum nüksediyor
Gözlerimden yaşlar iniyor
Takatim o anda kesiliyor
Titremeler başlıyor, tüylerim diken diken şahlanıyor

Ruhumun
Seyrinde daralma
Ufkumun genelinde bunalma
Kalbim mütemadiyen hicranda
Âlem kimliğimde buhranın şahitliği nüksediyor sanki


Bizlere
Yön verenleri andım
Maksatlarınca kullandıklarını anladım
Ben kime ne yapmıştım sadece inandım
Sevgiye hasret kaldım, bedevilikle barışmaya başladım


Yıllara
Sâri silkiniş geçiyor sinemden
Artık yeter, yetti artık bin beter
Çaresizliğin adı asla olamaz kader
Samimiyet adeta heder, kimliksizlikte şimdilerde değer

Oysa
Ne han ve ne de hamam
Olmadı bir gün böyle meramım
İhsana hastayım, ihlâsa çok tavım
Takiyeler’e yabancıyım, ilmi siyasete de çok davacıyım

Sanki
Mihengimiz değişmişti
Emaneti tevdi eden gül hangi renkti
Refah kim için saadetti çok ötelendi
Saltanat içinde cennet talep edildi ve isimleri öncelendi


Hayır
Hayır, ben yokum bu işte
Böyle bir sevdanın sahifelerinde
Hani aşk nerede, şevk hangi iklimde
Teraneler mütemadiyen bizimle, solgunluk nükseder halime

Mustafa Cilasun