Bir kıyamet yaşandı, bir an sanki Düzce’de
Yerle bir oldu şehir, talihsiz bir gecede
Bir korkunç gürültüyle, yer oynadı yerinden
İnlemeler geliyor, derinden ta derinden
Enkazların altında bir bebek ağlıyordu
Kurtarılmıştı lakin yürekler dağlıyordu
Korkmayı sevinmeyi ölmeyi bilmiyordu
Tireyerek ağlıyor, ağlıyor gülmüyordu
Bir çadır da bir soba, bulunmuştu sonunda
Dünyadan hiç habersiz ısınıyordu o’da
Bir kıvılcım sıçradı, o çadır alev aldı
Alevlerin içinde o yavru kalakaldı
Cayır cayır bir bebek yanıyor yanıyordu
Vahşeti haberciler, malzeme sanıyordu
Fotoğraflar çekilip, flaşlar patlıyordu
İnsanlık vicdanını bu hal tokatlıyordu
O çadıra bir yiğit aslan çıkıp dalmadı
O masumu alevler kuşatmadan almadı
İşte geldiğimiz yer, işte ahval işte bak
İnsanın kıymeti bu, değerler tepetaklak
Medeniyet kisvesi, maskesi olmuş atmaz
Zulum vahşet dehşette kılını kıpırdatmaz
Kedi köpek sevgisi, ayyuka çıkar güya
Bebeğin çığlığın da, değmez sabuna suya
Avrupa ile başlar, her sözü her kelamı
Garibana çok görür sıcacık bir selamı
Ey insaf vicdan şuur, gel artık beşer darda
Sürgün edildiğin menzil hangi uzak diyarda
Nevimle iftiharım, intihara dönüştü
Yüreklerde fazilet erdem kalesi düştü
Yeter artık yıllarca ödediğimiz diyet
Bizi biz yapan kesin; o tek din İSLAMİYET