sonbahar düştü benimde bahtıma
beklerken manolya kokulu yâri
Umutlar bitik, önüm kış, zemheri, ayaz
rüzgârın sert ıslığı titretecek gecelerinde
yine üşüyecek öksüz kalbim yalnızlığa
halbuki ne çok düşler kurmuştum
emelim vardı seninle hayat menzilinde
bir ömür mutlulukla yaşamak isterdim
olmadı düşündüğüm güzellikler
Karlar yağdı fısıldadığın masallar üstüne..

bir ömür sensiz kalacak, kokuna hasret
hüzün yükü sonbahar hiç bitmeyecek
eylül gelip geçer kurduğum düşlerle
göz açıp kapayınca biter hülyalar
yaprak dökümüm her mevsime yayılacak
ecel treni mi beklesem gurbet elde
boraltan köprüsünde kurşuna mı dizilsem...

başımı alıp gitmem gerek çok uzaklara
atam Bilge Kağan’ımın topraklarına
sana yüz süremedim sevdalım
ikinci kâbem dediğim orhun abidesi taşlara
yüz süreyim gök Tengri’ye dualarla
kabul görürse en içten dileklerim
atalarım duyarsa yalvarış avazlarımı
görürse kanlı gözyaşlarımı
kavuşuruz seninle, kısmetse Tengri dağında..

Zafer Direniş
...