Oğlum, koçum, can evladım!
İçimde ki, bütün duygularımın sebebi sensin yavrum!
Yokluğun da, hasretinle yandı, bu gönlüm!
Sevgini içim de acılarla, hasretle büyüttüm!
Yüreğimdeki sevgi!
Bir büyük özleme döndü!
İçim de, kalbimde büyüttüm!
Seninle beraber kendimide büyüttüm!
İçimde ki, hasretimi de...
İki ayrı beden de!
Aynı kan, iki ayrı ruh!
Ve iki ayrı kalpte atan, hasret ve özlem!
Hayatın anlamı, benim için seni ilk kucağıma aldığımda başlamıştı!
Hayatım ve tüm yaşantılarım yeniden anlamlandırdın!
Seninle hayat benim için yeniden başlıyordu!
Çünkü, ben seninle Baba olmuştum!
Seninle beraber yeniden hayatı öğrenecektim!
Seni, emeklerken, yürürken, koşarken seyrederken!
Aynı zaman da gururlanmayı...
Sonra özleminle duygulanıp ağlamayı öğrendim!
Sesini duyunca heyacanlanmayı!
Yada, resmini görünce, özlemle öpmeyi... başarılarını duyunca gururla, gülmeyi...
Zor durumda olduğunu hissettiğimde...
Canının yandığını düşündüğümde...
Kendimi ne kadar kötü hissettiğimi...
Hayatın bana nasıl zehir olduğunu öğrendim...
Dinçer Dayı