Süslü mekânlarda O’nu aradın,
Yeryüzü mescidi dar geldi sana.
Dolaştın ömrünce, kime yaradın?
O’nunla mesafe koydun arana! ..

Kalbine yönel de bir bak içine;
Duyarsın ses veren zerrelerini.
Ne oldu da aklar düştü saçına;
Görmez misin Rab’bin hünerlerini?

Aynalar söyler de görmez olursun,
Türbede ararsın yaşadığını.
Kitabın önünde! Ara, bulursun;
Söylesin ömrünce aradığını.

Doğrultun hatalı, istikamet boş,
Zaman israf ile akar da akar!
Sen kendini tanı, sana doğru koş;
Korktuğun âkibet bil ki can yakar.

Mesafe yaklaşır, çözülür dizin,
Baharlar, yaz geçer, kışa girersin.
Geçtiğin yerlerden silinir izin,
Kazılan çukura boşa gidersin.

Söyler de söylersin el ahvâline,
Enver’im her yerde sakın söyleme.
Vardın mı sanırsın Sen âmâline?
Önce kendine bak, demedi deme...

28.10.2013 Fatih-İST.(Arşiv)

Enver Özçağlayan