Karanlıklara daldığımda her akşam
Silüetini görürüm çatlak duvarlarda
Sensizliğin hayat olmadığı bu yerde
Bir el uzanır yüreğimden alır tüm yaşantımı
Bu hüzün dolu gecelerde
Artık akmaz olur yüreğimde hayat pınarı
Birer kan çanağıdır seni özleyen gözlerim

Akşamlar
Hüznümün karanlık penceresi
Yorgunum, bitkinim, sensizlikten
Her gün yüreğimde atan, yoksun yoksun !
Susuyor dilim
Susuyor şarkım
Ansızın gel... çalınsın kapım !
An / sızım bitsin yüreğimde

Gittin ! giderken bin hüzün koydun yüreğime
Seni mi kaybettim
Yoksa beni mi yitirdim
Hangi Sonbahar savurdu bizi
Hangi renkti içimin sokakları
Özledim seni !!!
Aynalar göstermiyor suretini
Özledim seni... sesini ve gelişini
Her akşam !

Şimdi uzağındayım
Seslenişlerim doğuyor mu yüreğine
Ben hala bıraktığın yerdeyim
Kavuşmak için sana
Beklemekteyim umutları kaybetmeden
Baharlarda kaybettik gençliğimizi
Şimdi
Hazanda koşuyorum, bahar gelir mi ?
Ayrılığının en acı yerindeyim
Dayanamıyor gözlerim bu hasrete
Bıraktı yaş dökmeyi de
Kan biriktiriyor pınarlarım

Hüzzam bir şarkıda paylaşıyorum geceyi
Yitiyorum karanlıkların içinde
Simsiyah sokaklara asıyorum gözlerimi
Rüyasız uykulara yenik düşüyor ruhum
Kaç ayrılık mevsimi geçti böylece
Çekip giden
Güneş mi vurmuyor pencereme
Üşüyorum, dondurucu bu ayazın
Yağmur, penceremde sağnaklarken
Şarkılarını... güneş doğmaya hazırdı
Yağmur sonrası tüm renkleriyle
Tuvalim gökkuşağı çiziyordu adına

Mahşeri yalnızlıklar içindeyim
Alevler sarıyor bedenimi
Ya gözlerimdeki susuşlar
Bir sağnağın habercisidir senden
Seninle hapsettim kendimi
İkimizin yetim kalan üşümüşlüğüne
Ağlıyor serçelerim gecede
Artık düşlerim yitirdi mavisini
Bir hançer bilenir kalbimde
Soğuk ve sivri !
Simsiyahtır gecelerim
Bitmeyi bilmez

Günay Koçak

30. / 8. / 2023