Bir zamanlar, yol göstermek isteyen bir adam vardı. Ama kimse onun sözünü dinlemiyordu. Çünkü onun yolu, derinlerde saklı bir sırra gidiyordu. Bu sır, umutsuzluğun karanlığına son verecek bir ışıktı. Ama kimse ona inanmıyordu. Bir gün, adam cesaretini toplayıp, yalnız başına yola çıktı. Derinlerdeki sırrı bulmak için, tehlikelerle dolu bir maceraya atıldı. Ama sonunda, ulaştığı yerde, onu bekleyen bir şey yoktu. Sadece boşluk ve sessizlik vardı. Adam, hayal kırıklığına uğradı. Yol göstermek istediği insanlara dönmek için geri döndü. Ama onlar da çoktan unutmuşlardı onu. Adam, artık ne yapacağını bilemedi. Umutsuzluğun karanlığına kendini bıraktı.

Gel, sana yol göstermek istiyorum bugün,
Umutsuzluğun karanlığına son vermek için.

Gözlerini yıldızlara çevir, ışığı takip et, derinlerde,
Bir umut ışığı vardır her zaman gecenin içinde.

Rüzgarın sesini dinle, sana fısıldayan ne var,
Hayatın melodiğini taşıyan hafif esintiyle yol al.

Kalbinin içindeki pusulayı dinle, sana yolu gösteren,
Duyguların en saf haliyle doğru yolu bulmanı sağlayan.

Gülüşlerin ve sevdiklerinin izini takip et, yeniden,
Mutluluk yollarını açan, sevgiye rehberlik eden.

Geçmişin derslerini unutma, ama ondan da öğren, onun izlerini
Yanlış yollardan geçerken bile deneyimler kazanmanın değerini.

Kendi içsel ışığını yak, karanlığa meydan oku, ruhunda,
Güneş gibi parla, yolun aydınlık olsun her adımda.

Hayatın karmaşasında bile bir düzen vardır, sevgide,
Anılarını ve umutlarını bir araya getir, rehber yap kendine.

A. Nejat ALPEREN
Şair, yazar, eğitimci