Ama olmadı şimdi üstadım

Biz bu sayfada nefeslenmeye alıştık
Her insanın üzerine sinmiş bir özelliği vardır ve o kşiyi gördüğünüzde direk o vasfı çağrıştırır

Biz sizden enejik şiirler okumaya alıştık
Böyle sukutu hayale uğratmayın


Çokça selam olsun kaleminize

Her zaman ki gibi harika duygularla yazmış olduğunuz gönül sesinizi beğeniyle okudum kaleminiz daim yüreğiniz dert görmesin sağlıcakla kalın gardaşim.

Sadece ve sadece eyvallah desem....

Merhaba İlhan hocam güzel bir konuya değinmişsiniz, naçizane bende fikrimi belirmek isterim

benzemek istediğiniz nar ve zeytin dalı, kalıcılığı olan faydası dokunan ve hatta biliyormusunuz ölümsüzlerdir ...

insan öylemi, çoğu zarar verme üzerine kurulu,
ya olumsuz bir şeyler yaparak, yada hiç bir şey yapmayarak ...
dediğiniz gibi hayat ezberlemek deģildir, ezberi bozmaktır,
sormaktır, sorgulamaktır,
yoldaş olmaktır bu yolda ilerleyene,
yaşamak nefes almaktan ibaret değildir, o nefesi hak etmek ve insan gibi renklendirmektir,

“Ölümüm kimin umurunda”, burada ise kalıcılığı sağlamak gerektiğine inanıyorum,
hem kendine hem etrafına faydalı olmak gerek,
elbet bunlar herzaman maddiyata bağlı olan şeyler değildir,
bazen bir söz, bazen bir el,
bazen iyi bir dinleyici,
bazen yönünü bulmasına yarayacak bir çift göz gibi gibi ve bunlar bedava..
birinin bakış açısını, yönünü bulmasını yada hayata tutunmasını sağlamışsanız ,
işte ölümünüz onun umurunda olacaktı..
(bu arada sağlıkla güzel ömürleriniz olsun)
devam edeyim çünkü siz dalınızı uzatmışsınızdır, ve yeşerttiğiniz o dokunuşun, gönülde de kuruması mümkün değildir,

yaşamın anlamıdır amaç ve çabalamak..

yani demem o ki, alınan nefesin hakkını dolu dolu vermek gerek.

Çokça saygımla

Ne çok öldük, anlaşılamamak ve yanlış anlaşılmaktan.
Sonra ayağımızın altındaki tabureye tekme vurmak zorunda kalmaktan.
Nar ve zeytin olmayı istemek ne muhteşem erdemdir, bereket timsali olmak.

Oğuz atayın hepimize hitap eden mısralarını çağrıştıran şaire ve şiire selam ile.

Beni hemen anlamalısın, çünkü ben kitap değilim, çünkü ben öldükten sonra kimse beni okuyamaz, yaşarken anlaşılmaya mecburum, ben Van Gogh’un resmi değilim, öldükten sonra beni müzeye koyamazsınız.

Oğuz Atay