Dost dost diye diye, arayıp durdun
Sivas elleriydi, doğduğun yurdun
Uzun ince yola, ömrünü yordun
Sadık olan yârin, toprağı buldun

Gönüldü sızlayan, gözdü ağlayan
Görmeyen gözünden, sözdü çağlayan
Seni bu dünyaya, sazdı bağlayan
Karanlık içinde, sabahı buldun

Gönlün muradına, yalana kandın
Gerçek olan aşkı, insana sandın
Köz olup toprağa, hicrana yandın
Yalanlar içinde, essahı buldun

Ömrünün baharı, çiçekler açtı
Gözün perdesine, sazın ilaçtı
Sevdiğin insanlar, ansızın kaçtı
İnsanlar içinde, eyvahı buldun

Âşık bir Veysel’din, garip bülbüldün
Gâh oldu ağlattın, gahı güldürdün
Sevdiğin toprağa, sen de gömüldün
Hakkın divanında, dergâhı buldun

Kul Ramazan der ki, mesele yazı
Kulun hükmü ne ki, kadere razı
Toprak berekettir, emekle kazı
Toprağa su gerek, Veysel’e sazı
Aşkın diyarında, bergahı buldun