02. UMMAN YENGE İLE HASBİHAL

ÖPERDİK ÇOCUKKEN

Umman Yenge, ne güzel günlerdi o günler;
Ebem ebem evleri yapardık çocukken.
Damat, sağdıç toyrağın altında düğünler
Gelin girerken bahşiş kapardık çocukken.

Dıkman’ın kara doma döndükçe dönerdi,
Kumalar’dan yörükler Gedik’e konardı,
Çökelez’den çobanlar ovaya inerdi
Sağa sola gülücük seperdik çocukken.

Yağmayınca yağmurlar su kızı olurduk,
“Yağ yağ yağmur!” Diyerek her eve gelirdik,
Karanlıkta sinlenip ebeyi bulurduk
Yüzümüzü boyayıp kopardık çocukken.

İkiyüz elli çocuk defter, kalem, silgi,
Okudukça yazdıkça güzel eder bilgi,
Çiftçi çoban köylüde okuyana ilgi
Hışırları top diye teperdik çocukken.

Tahtalıkuş salınıp göklerde süzülür,
Pekmez kaynatılırken üzümler ezilir,
Ay karanlık olunca fasulye çizilir
Avdal’dan Kazangöl’e sapardık çocukken.

Umman Yenge, o güzel günler ne güzeldi,
Ressam Halil, yad eder, o günler özeldi,
Dedem, ebem, büyükler bayram günü geldi
Bahşiş alıp elini öperdik çocukken.

Halil GÜLEL
Denizli / 02.08.2018
(Umman Yenge Ne Güzel Büyümüş Sıpalar)