“-Allah kaç” dendiğinde
işaret parmağımı gösterirdim
ama sayılardan bir tek üç’ü bilirdim
üç yaşımda değildim belki de
.
“-sekizden beş çıktı..”
“-üç”
“-iki, bir daha”
“-üç”
“-otuzaltıyı, onikiye böl”
“-üç”
“-dokuzu üçe böl”
“-üç”
“-bu kaç..”
“-üç”
“-kaç yaşındasın Ismayıl...”
“-üç”
“-kaş kardeşsiniz”
“-üç”
.
sonra durduk yerde
bende bir “Ayşedudu devri” başladı
“-en güzel kız kim..”
“-Ayşedudu”
“-en sarışın kim..”
“-Ayşedudu..”
“-en esmer kim..”
“-Ayşedudu”
“-en çok sevdiğin kim”
“-Ayşedudu”
“-seni en çok seven”
“-Ayşedudu”
“-sana ifrit olan kim”
“-Ayşedudu”
.
adın ne deseler de..
değişmedi ömrümce
ne sorsalar oydu
en güzel huylu
en sevilen, en gözde
Ayşedudu!
.
hatta en ahlaksız
en çirkin
hırsız, nursuz, arsız
en fakir, en zengin
gözümün-gönlümün nuru
Ayşedudu da Ayşedudu!
.

“-kimi alacan..
sevdiğin kim..”
“-Ayşedudu”
“-nişanlın kim”
“-Ayşedudu”
“-en akıllı gıız..”
“-Ayşedudu..”
“-en datlı ğız..”
kim bir sey demeye kalksa yapıştırırdım cevabı..
“Ayşedudu”
.
“-en uzun boylu kız..”
“-Ayşedudu..”
“ay güneş yıldız”
en kuvvetli, en deli
en sevimli
en yaşlı..
en küçük
en büyük
en çelimsiz.. en şişman,
en fakir, en zengin, gariban
en sevimli minnacık
en edepsiz, şımarık..
hepsi’mdi,
her şeyimdi
Ayşedudu
.
bildiğim tek isimdi
tek bildiğim oydu
kederim
kaderim..
en vaz geçilmezimdi,
dilimde tespihim
Ayşedudu
.
ben de.. her şey o’nlu..
her hülyam o
her düşüm onunlaydı..
dağda oğlak kuzu gütme..
tarlada çapa
ot ayıklama
ekin yolma
sap sarma
harmanda dönme
nedense
illa da illa
Ayşedudu
.



sebzeye fidanlara su
aynı gölgeyi paylaşma
evcilik oynardık da
aynı çocukların ana-babası olma
aynı sıkıntıyı da ama
aynı mutluluğu
sahiplenme-paylaşma
hatta onun mutluluğu
onun ailesi üstüne hülya
her zaman herşeyden çok
başka hiçbir şey yok
olmadı nedense..
olacağı da yoktu zaten;
yoktu oluru
ne o ne ben
bu vardı kaderimizde
olan da olacak da sadece
olsa da
olmasa da
Ayşedudu
.
onun adıyla başladım,
sabaha, güne…
ömrümce
her adımda
mektuplara, fallara
hasrettim, hasrettim
hasretim
Ayşedudu
.