Zaman döndü, şafak vakti, ağardı ufuklar,
Soğuk günlerin ardından sıcak günler vardır.
İnançlar zirvede, ümitle coşsun şafaklar,
Gecenin zulmü, güneş doğuncaya kadardır.


Her zaman bir ümitle hep böyle yaşamıştık,
Ne güneş var ufkumuzda ne sabahlar kaldı.
Yıllardır değişmeyen zamanla başlamıştık,
Aynı korkuyla kalplerde hep eyvahlar kaldı.


Hayal görüyordum, mukaddes ruha varırken,
Günah çemberi sararken ruhu kanar içim.
Ümitli gözlerle dertli kalpleri sararken,
Var gibi görünen ama yoklukta bir hiçim.

Talan oldu bahçeler, baharın gidişiyle,
Hazan vurdu yaprakları, soldu çiçeklerim,
Tükendi hayaller, bir hayatın bitişiyle,
Karanlık bir sokakta, aydınlığı beklerim.

Bilmem ki neden böyle hüzünlüdür yürekler,
Işıklar kaybolunca dile gelir karanlık,
Hangi yola girsem, ümitsizliğe sürükler,
Kalemler kan kusarken. diller susmalı artık.

Tanınmaz aynalarda, baktığın o suretler,
Derin çizgiler var, her birinde nakış nakış.
Boşa çıkarken emekler, bomboştur siretler,
Gözlerde endişeli ve sebepsizce, bakış.

Güneşin battığı ufuklarda bir karanlık...
Gem vurdu sinsi sinsi arzularıma zulmet,
Nurlansın ufuklar, kaybolsun zulmet bir anlık,
Her an mani olurken duygularıma zulmet.

Gıybet dolu sözle, iftira atmak ne acı,
Derdiniz kiminledir? Kimedir bu kastınız?
Anlamadan bilmeden, kurdunuz darağacı,
Suçu neydi masumun? dinlemeden astınız.

Korkumla yüzleşmek için kapındayım senin!
Sana geldim artık, ve Seninleyim her zaman.
Faydası yok artık feryad-u figan etmenin,
Ümitler kayboluyor, Güller solduğu zaman.

Doğsun artık Güneş, sabahları ufuklardan,
Nurlansın geceler, nurlansın artık sabahlar.
Ve temizlensin duygular yağan yağmurlardan,
Esen rüzgarla, silinsin kalplerden eyvahlar.

...andelip...