Rüya ile başlayıp yürek sızısıyla biten
hüzünlü sabah anısından bir kesit
iki çocuk biri mavimsi giysiler içinde
çocuk değil bir güvercin yavrusu
diğeri sabah giysileri içinde ağlamakta
olan bir çocuk 3-4 yaşlarında olmalılar
Merak ettiniz değil mi o halde okuyunuz


İki çocuğu merkebe bindirmiş gezdiriyordum.
Dere vardı, yollarda yer yer su birikintileri
Gece yağmur yağmış olmalıydı,
Çocukları seviyor,ellerine çiçekler veriyordum.
Biri neşeli; diğeri hep ağlar gibiydi;
ikisini de seviyordum mutluydum.
çağıran ve bozuk zil sesi duyuyordum,
Köydeki ağabeyimin sesine benziyordu
’ Hayırdır inşallah; geldi de dışarıda mı ola’
Kalktım. Bosh servisci Kemal ustaydı .
Güzel rüyam için üzüldüm .
Çocuklarım abim..
.Özlemden olmalıydı, ona yordum.
Usta, çamaşır makinesini kurarken,
çay koydum, tıraş sabah çayı derken
Saat 10 civarı bekar evimden çıktım.
Hastane caddesinden ana caddeye;
oradan çarşıya doğru, fırına varmadan
markete yöneldim, gazete alacaktım
Bir kız çocuğu, 3-4 yaşlarında olmalı,
karacık kıvırcık saçları; mavimsi etek
beyaz boğazlı bir kazakla
kıpır kıpır;ekmek dolabını açıp kapatıyor.
bisikletle oynuyor. Torunu olmalı
Kanım kaynadı,içimi bir yaşam sevinciyle ısıttı.
Çocuk değil mavimsi giysileri içinde güvercin yavrusu;
Bir gofret çikolata verdim yanağından öperek
O biblo dudağıyla teşekkür etti, kağıdını yırttı.
Her şeyi ama her şeyi öyle sever olmuştum ki…
Çöp bidonu bile bana sevimli geliyordu .
Ziraat bankası Şb.varmış hala yavruyu düşünüyordum ki;
bir çocuk ağıdıyla irkildim; o yaşlarda bir oğlan çocuğu,
Aman Allah’ım! içim sızladı.O keyfimden eser kalmadı,
’Çocuktur,ağlar ya….Bunda irkilecek ,
acınacak ne var ki’ demeyiniz.
Bu ağlama başka bir ağlamaydı;
için için,derinden derine;
’yetim ağıdı’ derler ya işte öylesi, ağlatan bir ağıt
Dayanamadım,yanına vardım.
’Niye ağlıyorsun; n’oldu! vs .
Yüzüme baktı yaşlı gözlerden akan,
tombul yanaklardan süzülen yaşlar
içime akıyor,yüreğimi yakıyor gibiydi
’gel bakayım gel,gel amcana! ’
Elinden tuttum,
’eviniz nerede’ başıyla
Halk bankasının olduğu binayı gösterdi;
Aynı apartmanda oturan ve hastanede
ebe ya da hemşire olduğunu bildiğim,
adını bilmediğim bayan yaklaşarak kucağını açarak
’Gel yavrum gel’ dedi;
bana döndü ’ noter amcası annesi hastaneye ...
Çocuğu bana bıraktılar.’
’Nesi var acaba?’
’Bilmiyorum, sonra kadın hastalığı’
’ Şimdi!?’
’ Bartın’a sevk edilmiş.’
’ Durumu iyi olmasa gerek’
’ Allah korusun !’’ gözlerini sildi,
dudakları titredi, kendini zor tutuyordu.
İşte şimdi o için için ağlamanın,
büyüklere has olduğunu sandığım o ağıdın
nedenini anlamış oluyordum.
İçim sızladı. İyi olması dileğinde bulundum.
Dalgındım. bizim pasajın girişinde kırtasiyeci
Ahmet beyin seslenmesiyle kendime geldim.
Yanına vardım o da olanları biliyor olmalıydı
Her gün gördüğü, sevdiği çocuğa bakarak;
yaşaran gözlerini saklayarak:
’Ağlama yavrum ağlama’ diyordu ama
titreyen dudakları arasında
’ ağla yavrum ağla...!’ der gibiydi.
Tuhaf rüyam gibiydi sabah sabah.

Arşivden
16.10.2001 CİDE SAAT 16

Ana Karakterler:
Tuhaf bir sabah anısı