Garağelin benim Durgadının Anşa’yı savışdırmış
ellerinde keseler, çıkılar, ad-anmalık besbelli
belli ga(y)ri Ismayıl’a bi sürü yolluk; çıkı çıkılamış
duralagdan Ismayıl da çıkdı, gönnümün bobayiğidi
.
Teslimenin cümle ğapısından göründü aslan gibi
ne ğıdak uzakdan da ossa, şükür emrine ğördüm
hasiret getmişin, yanımda da kucaklayvıcan, sanki
aslan yârim, omuzları çöküğüm, boynu büküğüm
.
gönlümün aslanı, şahanı, bidenemm.. murazıımm!
“ay ellerin yari”, ağzımın dovası gönnümün dileği
yavıklım, ürüyam.. düşüm..hayalım, a(ğı)z dadım
Döşemeyi geçince; höyle gayfaya do(ğ)ru söykeldi
.
bakdım Anşağül ete(ği)ndeğinneri eletmiş yalım
gerisin geriye, gelip geli(r) do(ğ)ru kendi evlerine
çelenlerden atlayıp, öğüne geşdim, yanıma çağırdım
“-Anşaa gı, ne guyvudu eben; Ismayıl emmine”
.
“-hamıraşı, mercimek, bulgur, hakkaş, peynir,
ekmek, yoz çörek, hakkaşlı çörek, dığançöre(ği),
hamırsız, yağlıdolaz, samanna yumurta, gumpir
bazar gamyonuynan kendi köyüne ğetce(ği)miş de”
.
“-öylemi gıı” dedim goya bilmeyoruy muşuyun gibi
“seğirt benim eve ça(ğı)r da ğel Ismayıl Emmini”..
senin peşinden çıkdıydı; Alibe(y)nin gayfaya ğetdi
sakın herkeşin içinde “Aşdubem” dedi, deme imi
.
önşe masızdan “bobam ça(ğı)rıyo(r)” de imi gadınım
acıkmışdır hinci, sen önşe gayfadan dışarı ünne de,
“barabar eve getcemişiyiz ille” ızbar et imi yavrım
yanına gelinşe de “ebemgil de ekmek yecez” deye,
.
gelmeceğ olu(r)sa “Aş’dudu ebem ça(ğı)rıyo” dersin
“barabar gedelim de” deye, Anşayı eyicene tembeyhledim..
valla ilaf söz olcandan filen deği(l) kim ne derse desin
neneyen kimseye eyvallah etcek, hesap b(v)ercek de(ği)lin
.
garnı dar, hiş kimseynen uğraşamacan hu yaşdan keyri
yaşına, başına, saşına bakmazlar da “tefe gor” çalarlar
emme olmayo işde, neyeyse helecennanıyo i(n)sanın içi
ele ğüne garşı edemen.. garı gısmının bi de bu derdi var
.
isdeyen isdedi(ği)ni desin umurumda deği valla-billa
kimin ne demeye hakkı var; hep beklemişiyin yolunu
öğüne gelene hal-dert annat g(y)ari işin gücün yoğusa,
Ismayıllı hayeller gurmuşu(yu)n kırk yıl, geceler boyu
.