diyar-ı gurbet ellerde
ne gahırlar çekdin kimbili(r)
ne acılar, ne kasavet, gam
varsın selemin gelmesin de
eyi olduğunu bilseydim; hiş deği(l)
.
nerdedir, nasıldır acaba
diye uykularım gaşmadan
vara hayalına sarılaydım
seni ellerin deye
döğüneydim yansaydım da
gözyaşı dökmeseydim ardından
acaba başında bi işmi varı kı deye
zabbaha ğadak dönüp durmayaydım
cayır cayır yanmayaydım
Ismayılımm, uruhum, canımm
.
böyle yazdıysa Yaradan
gader böyleyise ben neyden,
ne ğelir elden, ne ğelir elimden
hepici(ği) Allah’dan
eyi olduğunu bileydim de
kırkyıl “ben sebeb oldum” deye
ataşlara yanmayaydım
“ömrümüzü gavır ettik,
üş guruşa heder etdik gurbette”
vara uzakdan bi tefacık görseydim
gara topraklara girmeden
Ismayılıımmm..

“Ismayıl ölmüş derseler
yaban çeşmeden yursalar
gurbet ellere gorsalar
açık geder iki gözüm”
.
“ben yanarın Ismayıla
gurbete düşen gullara
uçamadık daldan dala
etme keder iki gözüm”
.
“ben oldum bi bahdı gara
derdim erişdi dağlara
beni unut dön sılana
olma heder iki gözüm”
.
“ben yanarın Ismayıla
gurbete düşen gullara
uçamadık daldan dala
etme keder iki gözüm”