Nesini yaşamalı insan dünyada derdin
Gelip geçen zamanı huzur ile tükettin
Gönlündeki boşluğu doldurmadı ruh bile
Yaşadın hep göklerde hayalini hiç ettin
Nehir nehir akarak kuruttun deryaları
Rüzgârları gözünle kanattın içe içe
Sevgilinin yanında aşkı sen mi yarattın

Kabirlere imrenip kök saldın saraylara
Tapınağa el açıp kilim sattın Tanrıya
Tezgâhını dostların ucuza mı kapattın
Yalnızlığı tartarak yalnızlığa fırlattın
Düştüğünde çıkan ses ulaştı da semâya
Tozunu teslim ettin aşkı görmez âmâya

Dizlerinde cananın can olmayı bilmedin
Ne ağladın ne güldün sanki arza gelmedin
Kalbe oturttun dağı zihne rahat vermedin
Rüyalarda konuşan diline hiç sormadın
Sükûta bulandın da çığlıkları duymadın
Sarhoş geldin dünyaya sarhoş kaldın aymadın

Aldatarak insanı hüküm sürdün bir müddet
Kitaplara yalanı yazarken çektin zahmet
Tanımadan dünyayı saldın avazını da
Vurup duymayan kılıç kesince kınını da
Kalem kalem çürüdün sandın ki çok büyüdün
Ne destan ne efsane ne yarın ne de bugün
Tanrıyı da hapsettin gönül denen mahzene
Bir bilinmez önünde sevdim dedin sen yine