Solgun durma, neşelen; yüreğin tazelensin,
Gönlün gamdan arınsın, baharla müjdelensin.
Tabiat renk cümbüşü, varlığa kan verensin,
Böyle oku âlemi, her şeye doku sensin.

Düzen sana göredir, sen gülün nakışısın,
Çaresiz her gönüle Leyla’nın bakışısın.
Kavrulan topraklara bil ki Nil akışısın,
Çöl âhusu Leyla’yı, Mecnun’un yakışısın.

Rüzgârın sesinde sen, ezan sesinde varsın,
Hakk’a giden yollarda; hem geniş, ve de darsın.
Bazen "kul" ca hayâsız, bazen "melek"çe arsın,
Bilmem nasıl anlatsam; iki cihan kadarsın.

Şayet sen olmasaydın, dünya bir çöl olurdu,
Denizlerce bataklık, balıksız göl olurdu.
Ne gülde gonca; ne de, aygırda döl olurdu,
Tek yerden gelen emir; "yaşama öl! " olurdu.

Madem ki sende ihsan, kulluğu tam benimse,
Sensin İlahi murat, insanlığı önemse.
Yeme hakkından öte, varlık önüne gelse,
Hikmete uygun yaşa, zorluklara gülümse...

21.03.2014 Fatih-İST. (Arşiv)

Enver Özçağlayan