3
Yorum
15
Beğeni
0,0
Puan
762
Okunma
yalın ayak yürüyorum
yalnızlığa kıyısı olan şehrin
adı batasıca sahilinde
attığım her adım siliniyor ardımda
dalgalar tarafından
bir adın silinmiyor
kazınan hafızamdan
o kadar uzaksın ki
iç sesim bastırıyor kalp sesini
boş ver diyor kadehe
şişenin dibindeki saki
sahil bitiyor sonunda
sarp kayalıklar dibinde soluklanırken
bir çocuk ilişiyor gözüme
kumdan kale yapıyor
başka bir çocuk gelip
kaleden kum
ağlıyor çocuk
ben yıkmasam dalgalar yıkacaktı diye
kendini savunuyor
haklı diyorum kendi kendime
artık ne değişecekse..