Sönmeyen bir ışık var, fani dünyada,
Bakışları hüzün dolu, son rüyada.
Virane duvara sinerken kokular,
Karanlıkta, hiç çekilmiyor korkular.
Ayrılığın türküsü söyleniyordu,
Rüzgar, kalan son dalı da kırıyordu.
Fırtınalar, yutmuş sanki meltemleri
Ve yüreklerde geçmişin matemleri
Ömr-ü hayatımız, bitecektir elbet
Önemli olan, içimizdeki niyet

Bilmem ki dönebilir miyim geriye,
Son verebilsem geçmişteki her şeye
Ve bıraksam hatıraları arkada
Gitsem başlangıçta ki güzel hayata

Tam zirveye çıktık, dediğimiz anda
Nefesler kesiliyor sanki mekanda
Benliğimi saran, zalimin elleri
Ufukta gördüğüm fecrin alevleri
adeta beni benden koparıyordu
Ve bilinmez bir diyara atıyordu
Karşımda duran yedi başlı ejder mi?
Yoksa herkesin can verdiği dilber mi?
Ben kendimi istiyorum benliğimi
Ve bulmak istiyorum, kaybettiğimi

Bilmem ki dönebilir miyim geriye,
Son verebilsem geçmişteki her şeye
Ve bıraksam hatıraları arkada
Gitsem başlangıçta ki güzel hayata.

Gözyaşıyla boğulmuş beklenen bahar
Hayattan bezmiş sanki ağlıyor zar zar.
Kalmamış iradede fer, dizde derman
ve Kaybolmuş dağlarda, avlanan ceylan
Görmezlikten gelme hep çare sanılmış
Herkes vicdanı aldatmaya çalışmış
Bulutlar kurumuş adeta çölleşmiş
Çöller cehennem aleviyle eşleşmiş
Kurumuş ırmaklar, nehirler kurumuş
bahçedeki güller birer birer solmuş
Kalpler yalçın kayalar gibi kasvetli
Vicdanlar ah vicdanlar boşa gayretli

Bilmem ki dönebilir miyim geriye,
Son verebilsem geçmişteki her şeye
Ve bıraksam hatıraları arkada
Gitsem başlangıçta ki güzel hayata.

...andelip...