Ve coşkulu sesler artık bana hitap etmiyor.
Sessizlik, bomboş uzunca bir yol.
insanların olmadığı, göklerde kuşların,yol kenarlarında çiçeklerin olduğu bir diyar.
Ve sadece topraktan bir yol.
Henüz kimsenin geçmediği,ayak izlerinin olmadığı ıssız bir yer.
Ve ben yürüsem, yürüsem, yürüsem...
İçimde bir his vuku buluyor ,sanki adını bilmediğim bir diyardan gelme
O yerki ruhumu terbiye ediyor.
Başarıyor muyum? Belki evet, belki hayır ama çabalıyorum.
Büyüdükçe daha bir çocuk kalıyorum hayatın içinde.
Daha çocuk daha yanlız..
Üstüm başım değilde, içim kirleniyor günden güne..
Gitmem dediğim yollara, beklemem dediğim yıllara erdim.
İçinde belki yıllarca tohum saklar ama kırılıp toprağa kavuşmadıkça.
Bedenen vazgeçmek ile ruhen vazgeçmek arasında bir yer var.
Çok uzun yollar , gidilmemiş kapı bırakmamıştım kendime.
Derman ise taşın içindeki tohum.
Yaşatılamamış her duygu öfkeye dönüşüyor.
Kimseye değil kendine.
Affedin kendinizi ,yerini yadırgamadan çiçek.